Ο Τζέρι είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου. Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση και πάντα έχει κάτι θετικό να πει!
Αν κάποιος τον ρωτήσει τι κάνει, αυτός θα του απαντήσει:
«Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα, θα έπρεπε να έχω άλλον ένα Τζέρι!»
Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν όταν αυτός άλλαζε αφεντικό, έτσι ώστε να τον ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο! Γιατί;
Διότι ο Τζέρι ήταν παρακινητής από τη φύση του. Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια άσχημη μέρα ο Τζέρι ήταν εκεί για να του πει πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια.
«Δεν το καταλαβαίνω. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα. Πώς το κάνεις αυτό;»
Ο Τζέρι απάντησε:
«Κάθε πρωί που ξυπνώ σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Πάντα διαλέγω να είμαι σε καλή διάθεση. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να είμαι το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό. Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι. Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα παράπονα ή να επισημάνω τη θετική πλευρά. Πάντα διαλέγω την θετική πλευρά της ζωής».
«Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο», απάντησα.
«Κι όμως είναι», απάντησε ο Τζέρι. «Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις απ’ έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις καταλήγουν σε δύο επιλογές. Εσύ διαλέγεις πώς να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις. Εσύ διαλέγεις πώς οι άνθρωποι θα επηρεάσουν την διάθεσή σου. Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Είναι δική σου επιλογή πώς θα ζήσεις την ζωή σου».
Μερικά χρόνια αργότερα, άκουσα ότι ο Τζέρι έκανε κάτι κατά λάθος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορεί να γίνει στις επιχειρήσεις εστιατορίων. Άφησε ανοιχτή την πίσω πόρτα του εστιατορίου του. Τρεις ένοπλοι ληστές μπήκαν μέσα για να τον ληστέψουν νωρίς το πρωί. Στην προσπάθειά τους αυτή τον πυροβόλησαν.
Ευτυχώς, τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν γρήγορα στο νοσοκομείο.
Μετά από 18 ώρες εγχείρηση και εβδομάδες εντατικής παρακολούθησης, ο Τζέρι βγήκε από το νοσοκομείο, με τα σημάδια από τις σφαίρες να βρίσκονται ακόμη στο σώμα του.
Είδα τον Τζέρι περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα τι κάνει, απάντησε:
«Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα θα είχα άλλον ένα Τζέρι. Θέλεις να δεις τις ουλές μου;»
Αρνήθηκα να δω τις πληγές του, αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του όταν γινόταν η ληστεία.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να έχω κλειδώσει την πίσω πόρτα» μου απάντησε. «Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δυο επιλογές, να ζήσω ή να πεθάνω».
«Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.
Ο Τζέρι συνέχισε:
Οι τραυματιοφορείς ήταν υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν καλά.
Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.
Στα μάτια τους διάβαζα, <Είναι νεκρός>
Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση.
-Τι έκανες; τον ρώτησα
-Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας, είπε ο Τζέρι, «και με ρώτησε <είσαι αλλεργικός σε κάτι;>
«Ναι», απάντησα.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ότι έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή και φώναξα:
«Στις σφαίρες!»
Ενώ γελούσαν, τους είπα:
«Διαλέγω να ζήσω… Παρακαλώ να με εγχειρήσετε σα να ήμουν ζωντανός και όχι πεθαμένος».
Ο Τζέρι έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών και χάρη στην καταπληκτική νοοτροπία του. Έμαθα απ’ αυτόν ότι κάθε μέρα επιλέγεις να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να την μισήσεις. Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σου πάρει είναι η νοοτροπία σου…
Μετά από 18 ώρες εγχείρηση και εβδομάδες εντατικής παρακολούθησης, ο Τζέρι βγήκε από το νοσοκομείο, με τα σημάδια από τις σφαίρες να βρίσκονται ακόμη στο σώμα του.
Είδα τον Τζέρι περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα τι κάνει, απάντησε:
«Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα θα είχα άλλον ένα Τζέρι. Θέλεις να δεις τις ουλές μου;»
Αρνήθηκα να δω τις πληγές του, αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του όταν γινόταν η ληστεία.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να έχω κλειδώσει την πίσω πόρτα» μου απάντησε. «Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δυο επιλογές, να ζήσω ή να πεθάνω».
«Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.
Ο Τζέρι συνέχισε:
Οι τραυματιοφορείς ήταν υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν καλά.
Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.
Στα μάτια τους διάβαζα, <Είναι νεκρός>
Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση.
-Τι έκανες; τον ρώτησα
-Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας, είπε ο Τζέρι, «και με ρώτησε <είσαι αλλεργικός σε κάτι;>
«Ναι», απάντησα.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ότι έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή και φώναξα:
«Στις σφαίρες!»
Ενώ γελούσαν, τους είπα:
«Διαλέγω να ζήσω… Παρακαλώ να με εγχειρήσετε σα να ήμουν ζωντανός και όχι πεθαμένος».
Ο Τζέρι έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών και χάρη στην καταπληκτική νοοτροπία του. Έμαθα απ’ αυτόν ότι κάθε μέρα επιλέγεις να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να την μισήσεις. Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σου πάρει είναι η νοοτροπία σου…
